Δεσποινα Μεϊμαρογλου

Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1944 και σπούδασε Ζωγραφική, Τυπογραφία και Γραφικές τέχνες στο Kent Institute of Art & Design- UCA Maidstone, στη Βρετανία. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα Το 1966 και τα 10 επόμενα χρόνια εργάστηκε ως γραφίστας στη διαφήμιση. Από το 1981 έχει παρουσιάσει 25 ατομικές εκθέσεις κι έχει συμμετάσχει σε μεγάλες ομαδικές διεθνείς εκθέσεις σε Μουσεία και Ιδρύματα Τέχνης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Από τα μέσα του ‘90 λαμβάνει μέρος σε εργαστήρια/artists’workshops σε διάφορα πανεπιστήμια, κυρίως των ΗΠΑ. Η δουλειά της περιλαμβάνει φωτογραφία, βίντεο, εγκαταστάσεις στο χώρο, χαρακτικά τυπώματα και artist books. Το 2009, έλαβε μέρος με χαρακτηριστικές της εγκαταστάσεις στη 2η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης και στη Μπιενάλε Γυναικών στην Incheon της Ν. Κορέας.

Witness for the prosecution / Shame

Το έργο μου Μάρτυρας Κατηγορίας / Ντροπή είναι ένα βίντεο-κολάζ που περιέχει αποσπάσματα από διάφορα δελτία ειδήσεων και αποτελεί ένα καυστικό σχόλιο πάνω στην Ελληνική αλλά και τη διεθνή πραγματικότητα. Εδώ και αρκετό καιρό με όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα, μόλις βγω από το σπίτι μου και αρχίσω και περπατάω στο δρόμο, η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό και παραμιλάω, είναι ντροπή. Θα ήθελα να μπορούσα να τη γράψω με πελώρια γράμματα νέον πάνω στο Λυκαβηττό, όπως είναι γραμμένη η λέξη Ηοllywood στην Καλιφόρνια. Ένα «Ντροπή» χωρίς καμία επεξήγηση, για να ντρέπεται ο καθένας για ότι νομίζει ότι θα ’πρεπε..
Η δουλειά μου χαρακτηρίζεται για το κοινωνικό-πολιτικό της στοιχείο και πάντοτε λέω ότι αυτό που κάνω καλύτερα είναι να διηγούμαι ιστορίες. Θέλω να μιλάω για αυτά που βλέπω, αυτά που αισθάνομαι ή αυτά που με στεναχωρούν καθημερινά. Λόγω της καταγωγής μου –είχα την τύχη να γεννηθώ και να μεγαλώσω στην Αίγυπτο, σε μια κοινωνία διεθνή, όπου εκ των πραγμάτων, για να συνεννοηθείς με τον διπλανό σου μιλούσες 4 γλώσσες χωρίς ειδική προσπάθεια-… Για μένα, είναι φυσική η ενασχόλησή μου με τον Άλλο… Και γι’ αυτό το λόγο, επειδή με ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω μου κι επειδή ταξιδεύω πάρα πολύ, αυτό είναι ένα πράγμα που με αντιπροσωπεύει. Δεν αισθάνομαι ότι ανήκω κάπου. Γι’ αυτό είμαι ανοιχτή και μπορεί σήμερα να είμαι εδώ και εξίσου καλά να σηκωθώ να πάω στην Αμερική, να τριγυρίζω από εδώ κι από κει και έτσι να γνωρίζω διάφορους ανθρώπους. Όταν γνωρίζεις ανθρώπους, ακούς τις ιστορίες τους. Και όταν ακούς τις ιστορίες τους αρχίζει να σε ενδιαφέρει αυτό που λέμε ‘η κοινωνία’. Τα θέματα μου έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους γύρω μου και με αυτά που περνάνε, με όλα αυτά τα προβλήματα που έχουν οξυνθεί και το γεγονός ότι ο κόσμος είναι πια εναντίον των μεταναστών. Ξεχνάνε οι Έλληνες την ιστορία τους και ξεχνάνε πόσο φτωχοί ήταν όταν πρωτόφυγαν από εδώ ξυπόλυτοι και πήγαν αλλού και έκαναν τη ζωή τους. Και τώρα, τους μυρίζουν οι ξένοι. Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει τελευταία, σαν να μην έχουμε ιστορία, ούτε μνήμη. Παρακολουθώ συνέχεια τις διεθνείς ειδήσεις και μαθαίνω τι γίνεται στον κόσμο. Έχω αυτή τη λόξα. Συχνά μου λένε, ‘γι’ αυτό σε πιάνει η ψυχή σου συνέχεια και κάνεις αυτά που κάνεις’. Και εγώ απαντώ ότι και να μην βλέπω ειδήσεις, αν ανοίξω την πόρτα και βγω στο δρόμο, αυτά βλέπω μπροστά μου. Δυστυχώς, γνωρίζω πολλούς ανθρώπους οι οποίοι αποφεύγουν ορισμένες περιοχές του κέντρου επειδή δεν θέλουν να βλέπουν τι γίνεται. Δεν έχουν καμία επαφή με αυτά που συμβαίνουν...
Είναι μια εποχή που όλοι θα έπρεπε να ντρεπόμαστε. Θα ντρεπόμουν αυτή την εποχή να κυκλοφορώ π.χ. με ένα ακριβό αυτοκίνητο…
Πού πας όταν ο άλλος δεν έχει να φάει;

Δέσποινα Μεϊμάρογλου